- Ging naar een Steinerschool
- Stopt als maatschappelijk assistent om bioboer te worden
- Vormt sinds 2017 een coöperatie met drie collega’s
- BoerEnCompagnie voorziet 650 gezinnen van biologische groenten, fruit, zuivel, broden, vlees en verse snijbloemen
- Meer informatie op www.boerencompagnie.be
‘Ik ben een pionier van nature. Van niets iets maken, of het nu een fuif of een jongerenvakantie was, dat deed ik altijd al graag. Waarschijnlijk was ik daarom ook gebeten door tuinieren, iets wat ik leerde van mijn vader. Ik was niet vaak bij hem, mijn ouders waren gescheiden, maar als ik er was, deed ik niets liever dan spitten, zaaien en planten.’
Tom aan het woord:
Op de Steinerschool kregen we tuinbouwlessen en op mijn achttiende wilde ik landbouw studeren. Heel de wereld verklaarde me zot. Als boer krijg je nog geen droge korst brood bij elkaar gewerkt, zeiden ze. Ik schoof mijn droom dan maar opzij. Gelukkig kwam die later weer boven, bijvoorbeeld toen ik mijn plezier verloor in mijn werk als maatschappelijk assistent. In de organisatie waarvoor ik werkte stootte ik op de stereotypen: veel vergaderen, veel koffie drinken en vooral veel klagen. Toen bleek dat ik dubbel zoveel uren deed als collega’s die de kantjes eraf reden, werd het helemaal moeilijk. Mijn ondernemerszin werd absoluut niet beloond.
Een relatiebreuk deed mijn emmer overlopen en ik sprong op de fiets naar Istanboel. In Hongarije, Roemenië en Polen herontdekte ik de kleinschalige landbouw die dichtbij de maatschappij staat. Op het veld werkt veel volk samen en de mensen weten nog wat ze eten. Dat had ik bij ons in Vlaanderen blijkbaar al die jaren hard gemist.
CSA
Community Supported Agriculture, kortweg CSA, is een type landbouw dat gedragen wordt door de gemeenschap. Concreet betekent het dat ik de groenten kweek en dat gezinnen bij mij een jaarabonnement kopen om die groenten te mogen komen plukken. In Vlaanderen was ik de eerste die het systeem toepaste en ik sta er nog altijd honderd procent achter. Veel mensen onderschatten het belang van de kwaliteit van ons eten. Het is nochtans onze bron van energie, onze motor om helder te denken. Als ik hoor dat de kinderen van mijn leden meer groenten eten omdat ze die zelf bij boer Tom uit de grond gehaald hebben, dan ben ik alleen maar gelukkig.
Terug thuis volgde ik bij Landwijzer een tweejarige opleiding tot bioboer. Ik leerde machinaal zaaien en met een tractor werken, ik kreeg inzicht in de markt en bouwde een netwerk op. Daarna duurde het nog twee jaar eer ik echt kon beginnen, vooral omdat ik niet direct grond vond. Toen er eindelijk een stuk vrijkwam, leende ik 9.000 euro bovenop mijn 15.000 euro spaargeld, om het te kunnen kopen.
Twee jaar in een tent
Je zit maar zo vast in je leven als je zelf gelooft. Je kunt je altijd vrij vechten. Mensen willen allemaal een eigen huis, een grote auto, dure vakanties en gsm-abonnementen, maar misschien zitten die hen in de weg. Op mijn dertigste had ik geen enkel contract, zelfs niet bij een provider. Ik woonde zelfs eens twee jaar in een tent in de tuin van een vriend om te kunnen sparen. Ik zeg niet dat iedereen zo ver moet gaan, maar iedereen moet wel beseffen dat hij zijn leven kan vormgeven zoals hij het wil.
In die jaren werkte ik in de horeca én voor een andere boerderij. Elke keer dat ik iets verdiende, kocht ik iets van op mijn bucket list: een tractor, een spitmachine of een aardappelplanter. Eens ik mijn grond had, begon ik groenten en fruit te telen voor vijftig mensen. Ik heb altijd geloofd dat het me zou lukken. Ik ben ook niet vies van hard werken. Vaak stond ik van acht uur ’s morgens tot vijf uur ’s avonds appelen te plukken of te wieden, en daarna ging ik opdienen van zes tot middernacht.
Ik werkte zeven op zeven, iets wat onmogelijk te combineren was met een relatie of een sociaal leven. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn carrière, maar de eerste vijf jaren ervan hoef ik niet per se opnieuw te doen. Na drie, vier jaar had ik genoeg mensen die mijn groenten kochten om mijn andere twee jobs te kunnen opgeven.
'Ik heb het moment nog helder voor de geest dat ik doorhad dat mijn spaargeld erdoor was
en ik dus leefde van wat ik uit de grond haalde. Dat was een ongelooflijk gevoel.’
Na vijf jaar had ik ongeveer 320 klanten en bereikte ik voor mezelf de perfecte balans tussen het werk en het financiële. Maar de vraag bleef stijgen en ik moest een wachtlijst aanleggen. Gelukkig had ik toen een goede stagiair, Brecht, met wie ik uiteindelijk op zoek ging naar extra grond. Hij bediende mijn wachtlijst en we deelden mijn machines, die stonden daar toch.
Ik droom hier al van sinds mijn veertiende. Toen zei ik ook al dat ik een gemengd bedrijf wilde, hier aan de Abdij van ’t Park in Leuven, een plek waar ik destijds met de honden kwam wandelen en waarvan ik toen al de mogelijkheden zag. Dat ik die droom nu heb waargemaakt op mijn veertigste – dat is nog jong voor een boer – is geweldig. Mensen zeggen dikwijls dat ik veel geluk heb in mijn leven. Dat klopt, maar ik maak er ook veel.
Grootste geluk?
Op mijn zestiende lifte ik naar Praag, de Berlijnse Muur was net gevallen, en later zat ik op de hoogste toppen van de Pyreneeën. Mijn moeder liet dat allemaal toe omdat ze wist dat ik verstandig genoeg was om geen te grote risico’s te nemen. Omdat zij me nooit een grens gaf, durfde ik uiteindelijk ook voor mijn boerendroom te gaan. Ik zou het elke mens aanraden: volg je droom. Als je dat niet doet, zal je evengoed hard moeten werken, maar dan tegen je zin.
Meeste voldoening?
Het is het geheel: kunnen doen waarvoor je in de wieg gelegd bent, een gemengd bedrijf runnen en daaruit een financieel inkomen halen. Ik vind het ook belangrijk dat we aan preventieve gezondheidszorg doen: we laten mensen bewegen doordat ze op ons veld rondlopen en wat ze daar plukken, houdt hen in vorm.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------