• Breekt haar leerkrachtenopleiding geschiedenis en project kunstvakken af
• Begint in 2014 haar eigen tattooshop
• Heeft een wachtlijst van drie à vier maanden
• Zette naar schatting al 5.000 tattoos
• Een kijkje nemen kan je op haar Instragram: Volja Tattoo

‘Mijn eerste eigen tattoo liet ik zetten toen ik veertien was. Ik was ooggetuige geweest van een auto-ongeluk en wilde dat een plaats geven. Er kwamen in mijn lies twee vogeltjes met een stippellijn erdoor, alsof je er een deel van kunt wegknippen. Dat kan natuurlijk niet, het hoort bij mijn leven. Op mijn veertiende was ik heel zelfstandig, maar na dat ongeval besefte ik dat ik sommige dingen niet alleen kan verwerken.’

Sanne aan het woord:

Tegen dat mijn ouders erachter kwamen dat ik me had laten tatoeëren had ik er al drie. Als ik dat nog eens deed, schaften ze mijn zakgeld af, zeiden ze. Vooral mijn mama linkte tattoos aan hooligans en crapuul. Ze was ervan overtuigd dat ik wel nooit meer een lening zou kunnen krijgen bij de bank. Grappig genoeg kregen mijn vriend en ik er vorig jaar direct één, en vroeg de bankdirectrice enthousiast of ze mijn tattoos mocht zien.

Mijn plan was om alvast een grafische richting te kiezen of kunst te studeren in Sint-Lukas, daarna zou ik wel zien. Maar mijn ouders waren bang dat ik dan freelancer zou moeten worden en geen werk zou vinden. Ze hebben allebei spijt dat ze zelf hun studies niet afmaakten, waardoor ze geen job konden kiezen die ze misschien liever hadden gedaan dan wat ze vandaag doen. Nu begrijp ik dat beter, en besef ik dat ik mijn ouders hun bezorgdheid misschien te lang kwalijk heb genomen.

Het was gewoon lastig. In de lerarenopleiding die ik uiteindelijk ging volgen zat ik niet op mijn plaats. Ik, de rebelse leerling. Ik, die nooit mijn faalangst zou overwinnen om voor een klas te staan. Na twee jaar was ik het zo beu dat ik mij van de ene op de andere dag uitschreef. Thuis zei ik dat ik nu 100 procent voor het tatoeëren ging.

‘Mijn ouders gaven me twee opties: of ik ging terug naar school, of ik ging in de Colruyt werken om thuis bij te dragen. Ik wilde geen van beide, waarop mijn mama zei: Dan kun je hier niet blijven.’

‘De naam van mijn shop verwijst naar het geboorteland van mijn grootmoeder. In het Oekraïens betekent ‘volja’ wilskracht. Ik heb heel hard moeten knokken om er te geraken, maar ik zou het opnieuw doen. Direct.
Al had het me tien jaar gekost.’

Ik ben direct bij mijn vriend Tim gaan wonen. Hij is negen jaar ouder en wist als muzikant wat het is om zelfstandige te zijn. In wezen ben ik een onzeker iemand, maar als ik een klein duwtje krijg, dan ga ik ervoor. Tim nam mijn laatste restje onzekerheid weg. Volgens mijn mama zou ik rap terug thuis staan met hangende pootjes, maar dat werd voor mij net een drijfveer. Wacht maar, dacht ik.

Het tatoeëren gaat ondertussen alsmaar vlotter, het is voor mij gelijk een boterham met choco smeren. Ook financieel lukt het, ik heb genoeg om van te leven. Mijn mama helpt me met mijn boekhouding, toch een teken dat ze me ondertussen steunt. Mijn papa is meer openlijk fier. Hij maakt constant reclame en liet me onlangs zelfs een tattoo bij hem zetten. Mijn mama was erbij – echt een zot moment.

‘Een grote tattoo zetten duurt minstens anderhalf uur en in het ontwerp kruipt snel evenveel tijd. Daardoor werk ik minstens zestig uur per week. Als ik ’s avonds na het eten moet herbeginnen, voelt dat soms als corvee, maar eens ik aan het tekenen ben, vind ik het altijd de max. ’s Nachts krijg ik minder prikkels. Dat stelt me zo op mijn gemak dat ik op zaterdag soms om twee uur ons huis begin te dweilen.’

Grootste domper?

In de tattoo-wereld heerst een enorme concurrentie en sommige collega’s zeggen lelijke dingen achter ’t gat. Ik hou me daarbuiten, maar soms krijg ik jaloerse reacties en dat trek ik me erg aan. Ook toen ik onlangs een rip-off had, was ik superverdrietig. Ik steek zoveel tijd in mijn ontwerpen en dan gaat iemand anders met de pluimen lopen. Het enige wat je dan kunt doen, is voortdoen.

Beste advies?

Begin niet van vandaag op morgen. Ik heb eerst deeltijds gewerkt zodat ik mijn belastingen en sociale bijdragen kon drukken en al mijn kosten kon betalen. Volgens mij is de belangrijkste reden dat veel beginnende ondernemers falen dat ze niet aan risicodekking doen en geen doordacht plan hebben.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

HOW ABOUT YOU?

Vind je het ook moeilijk om je ouders van je droom te overtuigen?

Hoe zou je dat kunnen aanpakken?

Heb je vrienden, al zijn het er maar twee of drie, die je steunen in je dromen? Of een lief?