- Hij haalt een diploma rechtspraktijk, zij culturele agogiek
- Ze zeggen hun vaste jobs op om de Fietsbar te openen
- Hij repareert fietsen
- Zij zorgt voor lunch en koffie
- Facebook: Fietsbar
‘Onlangs mochten we naar het trouwfeest van een koppel dat we hier in de Fietsbar hebben leren kennen. Het is zo tof dat we aan deze job al vrienden overgehouden hebben’, zegt Karolien. ‘Het was iets waar ik veel schrik voor had. Ik werkte in een superploeg van 25 collega’s en dacht dat ik dat contact enorm zou missen. Maar dat gat was snel gevuld. Ik heb nu veel toffe babbels met de klanten. Dat sociale aspect vind ik het allerleukst.’
Karolien & Lucas aan het woord:
‘Eigenlijk zijn de meeste van onze angsten ongegrond gebleken’, vertelt Lucas. ‘We zijn hier supernuchter aan begonnen, maar alles is beter uitgedraaid dan gedacht. Voor we openden ging ik bijvoorbeeld langs bij fietsenmakers en op één na zeiden die me allemaal dat je niet kunt leven van herstellingen. Je moet fietsen verkopen, de rest is bijzaak. Maar bij ons is het omgekeerd, misschien net omdat er elders in de stad lange wachttijden zijn.’
Karolien: ‘Op voorhand konden we dat natuurlijk nooit weten. We zaten allebei in een totaal andere job, Lucas in het advocatenbureau van zijn ouders, ik in C-mine cultuurcentrum Genk. Dat heb ik altijd leuk gevonden, maar ik voelde dat ik weleens iets anders wilde. Koken deed ik altijd al graag. Zelfs op kot ging ik bijna nooit iets kant-en-klaar halen.’
Lucas: ‘Na dertien jaar in dezelfde functie was ik uitgeblust geraakt.’
Lucas: ‘Omdat ik ’s nachts niet meer goed sliep, fietste ik elke dag naar het werk, tweeënhalf uur heen en terug. Ik heb het altijd fijn gevonden de wind in je haren te voelen, en ik knutsel graag aan fietsen, ik wil weten hoe dingen werken.’
Drie jaar voor we de bar openden, begon ik een cursus fietsenmaker. In het tweede jaar had ik door dat het misschien een manier kon zijn om van werk te veranderen. Het idee groeide om met een bakfiets herstellingen aan huis te doen, tot we in Londen de fietsbar Look Mum No Hands! zagen. We waren er drie keer kort na elkaar en de laatste keer zaten we streepjes te trekken telkens er een koffie of fiets verkocht werd.
Karolien: ‘Ik ging bij Syntra een opleiding tot barista volgen en leerde daar ook veel over voedselveiligheid, voorraadbeheer en food cost. Maar zelfs in die beslissende fase communiceerden we nog met bijna niemand over ons idee. We waren bang dat iemand ons voor zou zijn. We bleven angstvallig zwijgen tot ik mijn opzeg gaf bij C-mine. Ik nam daar een jaar loopbaanonderbreking, maar zelfs als dat niet had gemogen, was ik gestopt. De Fietsbar begon als een zotte droom, maar na een tijd kantelde het naar de vraag: waarom niet? Dat is een heel mooi moment, en ik wilde niet meer terug.’
Lowbudget
Lucas: ‘Alle keuzes die we maakten, zijn lowbudget, van de verbouwing – we installeerden alleen een bescheiden keuken – tot de afwerking – we gebruikten multiplex en voerden zoveel mogelijk werk zelf uit. Daardoor viel het bedrag dat we moesten lenen bij de bank wel mee. Dit lijkt misschien een risicovolle investering, maar volgens ons is het alleszins een betere dan een dikke BMW kopen.
In het begin wilden de groothandel van fietsonderdelen niet samenwerken omdat ze dachten dat we geen echte herstelplaats waren. Het kostte een beetje moeite om ze te overtuigen dat dat wel zo was, maar uiteindelijk is ook dat gelukt.’
‘Als ondernemer weet je dat je obstakels zult tegenkomen, maar je vindt altijd manieren om die te overwinnen, met volharding of een beetje creativiteit.’
Atypisch
Karolien: ‘We zijn misschien atypische ondernemers, in de zin dat netwerken als Unizo ons niet aanspreken. We hebben wel een businessplan, maar onze ambities zijn bescheiden. We hoeven onszelf niet per se financieel enorm te verbeteren, we willen geen Fietsbars openen in andere steden, we willen voorlopig gewoon voortdoen gelijk we bezig zijn.
Al bij al heb ik minder stress dan vroeger en vind ik niet dat mijn levenskwaliteit erop achteruit is gegaan, wel integendeel. Ik kom nog elke dag blij werken in de Fietsbar. Veel van onze vrienden steken geld in hun kinderen of een groter huis, maar wij hebben hiervoor gekozen. Dit is onze droom.’
Steun van thuis?
Karolien: ‘Mijn mama is bankbediende en mijn papa verkoper in een houthandel. Ik was doodsbang om ze te vertellen dat ik mijn goede ambtenarenjob had opgegeven en ze reageerden inderdaad bezorgd, maar mijn mama zei ook dat ze altijd zelf een winkeltje had willen openen. Dat was tof.’
Het geheim?
Karolien: ‘Als koppel samenwerken was compleet nieuw voor ons. In het begin vond ik het een beetje zoeken, zeker omdat ik in mijn vorige job mensen aanstuurde, iets wat ik met Lucas niet mocht doen. Met vallen en opstaan zijn we ondertussen gekomen tot een goed evenwicht. We kunnen nu beter elkaars feedback aanvaarden en dingen loslaten. Door de vorm van de Fietsbar hebben we wel elk ons eigen terrein. Op drukke dagen zien we elkaar zelfs zo weinig dat we ’s avonds nog moeten bijpraten.’
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------